Champagne is een beschermde oorsprongsbenaming. In een vorige blog zei ik daar al wat meer over. Deze blog gaat over een paar Champagne-acties. Meer en meer zie je dat er belangenorganisaties achter de geografische aanduidingen zitten of gaan staan. Bij Franse kaas ging het, echt letterlijk, om de “défense de”, en bij champagne is die organisatie het Interprofessioneel Comité voor Champagnewijn (CIVC), dat als “machtig” wordt aangeduid. Op de barricaden dus.
Een duidelijk voorbeeld van spelen met IE-rechten is de strategie die Lego heeft gevolgd bij de bescherming van haar basissteen (2 × 4). De basissteen is een product met een technisch en vormgevingscomponent. De techniek bestaat uit de cilindrische noppen die het mogelijk maken om stenen stevig op elkaar te stapelen. De vormgeving bestaat uit de kleur en de wijze waarop de steen zelf is vormgegeven. Ook is op de steen zelf altijd de naam Lego terug te vinden (tegenwoordig op de noppen). De LEGO-groep heeft op de cilindrische klemtechniek in 1958 in verschillende (strategische) landen een octrooi gekregen. De LEGO-groep heeft haar octrooien wereldwijd voor de maximale beschermingsduur van twintig jaar gehouden en verdedigd. In 1978 verliep in de meeste landen in de wereld het octrooi op de basissteen. Met het verlopen van de beschermingsduur is de IE-bescherming van de Legosteen ten einde gekomen. Het is de LEGO-groep echter tot zeker aan het begin van deze eeuw gelukt om de directe concurrenten van de markt af te houden.
Deze blog gaat over een uitspraak van het Europese Hof van eind vorig jaar. Daarin werd kort gezegd beslist dat de bescherming voor geografische aanduidingen, tot nu toe namen, zich ook uitstrekt tot een kenmerkende vorm of een kenmerkend uiterlijk. In een volgende blog beschrijf ik een andere uitbreiding van het vormmerk door datzelfde Europese Hof over het LEGO-blokje). Vormbescherming heeft ineens en onverwacht van twee kanten een impuls gekregen. N.m.m. overigens tussen ratio en willekeur.
Spa is altijd een mooi voorbeeld geweest in het merkenrecht. Is het een merk? Of is het een soortnaam? Bestaat Spa als merk? Of is het Spa bronwater – merk met een soortnaam toegevoegd? Als ik op een terras een spa blauw bestel, en ik krijg een Sourcy still – is dat dan merkinbreuk? En waar mag je spa dan eventueel nog wel voor gebruiken? Voor wellness? Voor een hamman? Voor andere gezondheidsproducten dan mineraalwater? Voor cosmetica?
Zowel met betrekking tot het merk HALLOUMI als met betrekking tot het merk SPA (volgende blog) zien we beperkende uitspraken in unierechtelijke procedures, zowel de administratieve voor het EUIPO (unie merken- en modellenbureau in Alicante) als voor unierechters (Gerecht van Eerste Aanleg GEA en Europese Hof van Justitie HvJEU). In deze blog bespreek ik de kaas, in de volgende het bronwater. Omdat ik het nooit samen op tafel zet heb ik er ook maar 2 blogs van gemaakt. Verschil moet er zijn.
Weer zo’n domme vraag van iemand die er niets van begrijpt. Natuurlijk mag dat. Overdragen – licentiëren. Mag allemaal. Want het is toch een absoluut recht. Van eigendom. Wat is je probleem?
Nou – ik lees wel eens over de herkomstfunctie van een merk. En over de kwaliteitsgarantie-functie. Dat is toch een kern van het merkenrecht? Dat gaat over markttransparantie. Dat gaat er over dat een consument er op mag vertrouwen dat het merkproduct dat zij vandaag koopt dezelfde herkomst (en kwaliteit) heeft dan hetzelfde merkproduct dat zij gisteren kocht.